But I'm a Creep...

                                                                   1. Bolum

"Mektuplarim iyi ki varsiniz..."


 Archie, bir coplugu andiran odasinda bulunan eski posterlerinin icinden daha once yazmis oldugu fakat begenmeyip yirttigi mektubun parcalarini ariyordu. Surati asikti, sanki onu parcalari aramaya iten bir guc varmis da zorla yapiyormus gibi davraniyordu. Bir yandan da kendi kendine "Birak artik son'du bu" diye mirildaniyordu. Bir an duraksadi. Bombok hissediyordu. Hayatin bir anlami kalmamisti. Bu kadar basit olamaz diye dusundu. Olmamaliydi.


Hava oldukca kapaliydi, gri'nin bircok tonunun gorulebilecegi gokyuzu cok uzaklardan aydinlanip sonuyordu. Ardindan sanki yemegi verilmeyi unutulmus bir orangutan gibi kukredi. Archie simdi camdan disari bakmisti. Gozlerinin gorebilecegi en uzak noktaya gokyuzununde en derinine bakmisti. Gokyuzu onun dalip gitmesine izin vermedi. Yagmur ciselemeye baslamisti. Archie yagmur taneleri kadar ozgur ve dertsiz olmayi diledi bir an, ama ne fark ederdi ki artik? Az once buldugu mektup parcalarina rahatsizca bakti. Yagmur birden siddetini daha da fazla arttirdi, artik gok yariliyor ve yukaridan devasa bir el davasa bir kovayla tazdikli su bosaltiyordu. Archie gozlerini kapatti, ve bir dilek diledi. Hic dogmamis olmayi...



-Rotten

Yaşanmak.

"Terminalin uğultulu gürültüsüne rağmen bir köşeye sırtını yaslayarak, gözleri boşluğa sabitlemiş ve tamamen dalıp gitmişti. Belirli birşey düşünmüyordu. Belirli birşey düşünemeyeli yıllar olmuştu neredeyse. 2 dakika bile geçmemişti ki sanki birşey bulacağı hissine kapılarak kafasını sağa doğru çevirdi. Oli'yi gördü. Oli televizyondan tanıdığı ve dünyanın bir çok yerinde de tanınmış olan bir oyuncuydu. Daha dikkatli baktı. Hayır Oli değildi, zaten nasıl olabilirdi ki? ama ona çok benziyordu. Kendi kendine tebessüm etti. Tam başını çevirecekken, Oli'nin benzeri ona doğru hafif döndü. Başının arka tarafında sağ tarafta yuvarlak siyah bir cihaz olduğunu fark etti, kulağına bağlanıyordu bir duyma cihazıydı. Bu görüntüyü gördükten sonra bir an durdu. Kıpırdayamadı. Kalbini bile fark etmiyordu artık. Bir an midesine bir bıçak saplanır gibi oldu. Arkasını döndü. Eliyle yüzünü kapattı. Yaptıkları tamamen farkında olmadan yapılan hareketlerdi. Fazla tepki gösterdiğinin farkındaydı. Ama kendine engel olamıyordu. Sadece neden diye sorabildi? o günden sonra bunu unutamayacağını biliyordu."

-Rotten