Kekremsi bir tadla yolculuğa başladım. Bu tad beni nereye götürür bilmiyorum, tek bildiğim; zamanı güzel doldurabilmek... pişman olmamak için. (Daha da...)
29 senelik rahat batması yaşıyorum, doğru. Fakat... bu hissiz, donuk suratı her aynada gördüğümde içimden birşeyler kopuyor. Sanki böyle olmamalıydı... Birşeyler yanlış ama...?
Hoşçakal demek hiç hoşça değil ki... bütün sevginin ve naifliğin kayboluşuna tanık oluyormuşum gibi... ama bir kere hasar verildi.
O kadar güzel bir yalanla boyalı ki herşey, aklım almıyor. Dürüstlüğün ve naifliğin, yetersizlik-dezavantaj ve özürlülük olduğu bir oksijende nefes alıyorum.
Neden herşey’i oluruna göre dönüştürülmeye çalışıyor da bunun üzerine ben "Zeitgeist"tan bahsedince deli oluyorum...?
Güzellikten bahsetmekten korkar oldum. Buranın daha ötesi olmazdı hani? Peki nedir bu tatminsizlik ve yüzeysellik?
Ben aslında size de ait değilmişim ya... Ona yanıyorum.
#Edit: Bugün, Amoeba’daydım ama tadım orda değildi... 𝘌𝘏...
