Adrenali’in dibine vurmuş bunun gerisi yoktur diyip zorunlu inişe geçmiştim. Geçen sene tam da bu zamanlarda. Aklım fikrim hep aynı. Sabit dopamin ve endorfin yüklü düşüncelerim, beynimin gerisinden çığlıklarla gelir beni yoklardı. Hem mutlu edip hem de can yakan. Bu kadar kolay mıydı? Tam da bu zamanlarda hep "Güneşin Çocuğu’nu" düşünür, içten içe yanardım. Oysa ki hissetmemek çok güzeldi. Neden tam da 1 sene sonra yine aynı his tarafından ziyaret ediliyorum. Bir illüzyon. Yanılgı. Yanlış alarm. Düş peşimden... çünkü sen bir ulaksın ve bunlarım hepsi daha önce de oldu. Di mi?
